Omdat Pim en ik de laatste weken allebei vrij veel gewerkt hebben, en daarnaast ook druk zijn geweest met de laatste zaken regelen voor onze verhuizing komende maand (lees: verzekeringen, verhuisbusje, internet afsluiten etc) stelde Pim voor om een last minute citytripje te boeken. Stiekem had ik allang dat idee in mijn hoofd want ik wilde Pim eigenlijk verrassen voor zijn 30e verjaardag binnenkort. Maar vooruit, ik verzin wel iets anders, want ik kon natuurlijk geen ‘nee’ zeggen toen Pim vond dat we even wat quality-time in het buitenland nodig hadden. Dus, laptop op schoot en googlen maar. Ik had natuurlijk al een aantal steden in gedachten dus gelijk gezocht naar deze steden en al snel werd duidelijk dat de trip naar Rome ging. Ticketprijzen waren erg voordelig en ook de vliegtijden kwamen ons goed uit; vrijdagmiddag heen en maandagochtend terug. Zo konden we vrijdagochtend en maandagmiddag wel nog gewoon werken, en waren we dus geen 2 volle verlofdagen kwijt. Achteraf gezien toch een stomme keuze, want wie verzint er nou dat je vlucht om 7:20u s’ochtends vertrekt in een stad waar het openbaar vervoer pas rond 6:30u op gang komt? 7:20u is natuurlijk sowieso al geen tijd voor iedereen behalve ochtendmensen, maar ach, voor deze keer hadden we het er voor over.
Op mijn 16e ben ik al eens met school naar Rome geweest, en ik wist nog heel goed dat ik daar destijds helemaal geen zin in had. Ik ging puur mee omdat pap en mam betaalden, maar ik zag er zwaar tegenop om een midweek lang alleen maar kerken en ruines te bekijken. Ik bleek het toen mis te hebben, achteraf gezien had Rome echt een ontzettende indruk op me achter gelaten. Wat een prachtige stad! Ik kon dus niet wachten om me wederom te laten betoveren door de schoonheid van Rome.
Via booking.com vonden we een leuk hotelletje op steenworpafstand van het Vaticaan. Het zag er fris en schoon uit, was prima geprijsd en kreeg goede ratings. Eenmaal in Rome aangekomen waren we op zoek naar een hotel genaamd ‘Blu Room in Vatican‘. Een paar keer op en neer gelopen door de straat bleek toch echt dat we aan het juiste adres waren, maar het leek gewoon een appartementen complex te zijn. Eenmaal ingezoomd op de naambordjes naast de deur stond daar inderdaad ‘Blu Room’, dus belden we aan. We werden enthousiast begroet door een ietwat grijs wordende man en mochten doorlopen naar de 3e verdieping. Het bleek een gezin te zijn dat hun voorkamer verhuurd, werd ons in gebrekkig Italiaans-Engels met handgebaren duidelijk gemaakt. We kregen een sleutel van de voordeuren en onze kamer en als we verder nog vragen hadden konden we ‘knock-knocki on ze door’.
Eenmaal de kamerdeur opengedaan kwamen we in een piepklein kamertje met aansluitend piepklein badkamertje, wat van alle gemakken voorzien was. Een prima bed, heerlijk schone lakens, een warme, schone douche en zelfs een koffiezetapparaat & versnaperingen. Helemaal perfect voor 3 nachtjes.
Inbegrepen in de prijs zat ook het ontbijt, niet in hun appartement, maar bij de ‘bar’ een paar meter verderop in de straat. In Italie is een ‘bar’ niet hetzelfde als in Nederland. Ik denk dat je een vergelijking kan maken met de Nederlandse & buitenlandse coffeeshops, dat zijn ook 2 verschillende dingen. In Italiaanse ‘barretjes’ krijg je namelijk alleen maar koffie, sap, gebak en wat andere versnaperingen. Merk je dat er alleen maar ‘gebak & versnaperingen’ in de zin staat terwijl dit stukje over het ontbijt ging? Juist, een typisch Italiaans ontbijt is zoet. Wij kregen de keuze uit ‘croissant chocolat, croissant jam & croissant cream’, oftewel zoet, zoet en nog eens zoet. Voor iemand die nooit ontbijt of luncht met hagelslag, jam of chocopasta was dit dus een moeilijke keuze. Oke, ik ben sowieso niet goed in keuzes maken, laat staan als alle drie de opties me eigenlijk niet aanspreken. Maar vooruit, ik koos voor croissant chocolat op dag 1 en croissant jam op dag 2. Samen met een heerlijke kop cappuccino, want daar blinken de Italianen dan weer wel in uit, was dit toch wel een prima ontbijtje om de dag mee te starten, dus konden we met onze buikjes rond op pad.
Uiteraard bleken wij weer het perfecte weekend gekozen te hebben. Op zaterdag bleek namelijk een belangrijke dag voor de EU. Alle Europese leiders kwamen in Rome bij elkaar om het verdrag van Rome te herdenken. Het is namelijk 60 jaar geleden dat de betrokken landen dit verdrag ondertekenden. Gevolg; de helft van de toeristische attracties waren gesloten door dit event. Gelukkig blijft er dan nog een helft Rome over, dus we konden gelukkig wel genoeg doen.. samen met alle andere toeristen die hetzelfde probleem hadden. Gevolg; een rij van heb-ik-jou-daar bij de St. Pietersbasiliek en flink koppen lopen in de smalle straatjes in het centrum. Al slalommend wisten we ons toch een weg te banen tussen alle slenterende Oostblokkers en alles-fotograferende Japanners. Gelukkig scheen het zonnetje heerlijk, waardoor je alle toeristische ellende al snel vergeet. Tussen de Spaanse trappen & de Trevi Fontein in vonden we een perfect plekje om te lunchen; Trattoria Tritone, een pitoresk gebouwtje vol met klimop en houten klapraampjes, net van de drukke weg af, met een klein terrasje dat helemaal afgeschermd was door plantenbakken. Hierdoor waande we ons in even in een afgelegen dorpje. De kaart; typisch Italiaans. Antipasti, first course (pasta) & second course (vleesgerechten). Elke kaart van een Italiaans restaurant heeft deze samenstelling, af en toe met pizza’s en/of salade’s erbij, maar dit staat er minstens op.
Een uitgebreid driegangen-diner wilden we nog even uitstellen tot de avonduurtjes dus we besloten het alleen bij een pastagerecht te houden. Ik koos voor lasagne, want dat is echt mijn favoriete pastagerecht dus ik moest even goed proeven of mijn lasagne ook maar een klein beetje in de buurt kwam van de Italiaanse lasagne. Oordeel: niet echt. Om eerlijk te zijn vond ik de lasagne meer in de buurt komen van de kant-en-klare magnetronlasagne uit de supermarkt. En die vind ik stiekem ook lekker, dus ik vond deze lasagne ook lekker! Maar hij is wel heel anders dan mijn eigen homemade lasagne; veel meer room, minder groentes en dus sowieso minder gezond. Ook zijn uiterlijk laat wel ietwat te wensen over. Maar hij was toch lekker, en daar gaat het om! Zeker lekker in het zonnetje onder het genot van een glaasje wijn, kan het nog beter?
Later op de middag, toen we onze weg verder gingen richting het Pantheon, moest er natuurlijk ook een ijsje gegeten worden. Want dat kan in Rome, en dat moet in Rome, want bijna op elke hoek van elke straat vind je wel een ‘Gelateria’. Ik kon me nog heel goed herinneren dat ik tijdens mijn schooltrip naar Rome, zo’n 13 jaar geleden, bij een ijssalon vlakbij het Pantheon ben geweest waar ze minstens 100 smaken ijs verkochten. Helaas wist ik de naam niet meer en ook niet meer precies hoe je er terecht kwam. Achteraf bleek dat dit Gelateria Della Palma heet, voor degene die binnenkort wel in Rome komt en wel op zoek wilt naar deze uitbundige ijssalon. We kozen vandaag dus toch voor een andere gelateria. Deze ijssalon zag er luxe uit, hoorntjes van chocolade met nootjes, maar ook allerlei soorten chocolade en taartjes die ze verkochten. Door het luxueuze, goud-bruin interieur en de prijs kon dit dus niet anders dan topijs zijn. Helaas pindakaas. Slecht was het zeker niet, maar mijn karamelijs smaakte helaas ietwat vlak. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.
We vervolgden onze weg richting het water en staken de rivier over richting de wijk Travestere. Ik had al gehoord dat dit voor foodies een leuk wijkje zou zijn en dit was ook zo. Een klein gezellig wijkje, met smalle straatjes waar geen auto’s komen en heel veel restaurantjes. De een wat toeristischer dan de ander. Na wat rondgelopen te hebben door het wijkje konden we maar niet besluiten waar we wilden eten, dus we besloten onze vriend ‘Google’ om hulp te vragen.
Via Google Maps kun je heel makkelijk restaurant-tips in de buurt vinden en zo kwamen we uit bij ‘La Proscuitteria‘ uit. De naam zei mij voldoende om erheen te willen, het kon toch niet anders dan dat ze hier lekkere Italiaanse vleeswaren zouden serveren. En jawel, we kwamen in een kleine ruimte waar het plafond volhing met ham. Het was er druk, maar gezellig en we vonden achterin nog een leeg tafeltje gelukkig. Al snel bleek dat het niet een alledaags restaurant was; drinken was self-service & bestellen kon alleen aan de bar. We bestelden een anti-pasti plank en kregen een heerlijk plankje gevuld met vleeswaren, kaas en belegde broodjes. Los brood werd er bij geserveerd in een emaille steelpannetje en extra olijfolie & zout kon je zelf halen aan de bar. Met een zelf-geserveerd biertje erbij was dit het perfecte voorgerecht van deze avond. Er hing een ontzettend relaxte sfeer die al snel zorgde voor interactie met andere bezoekers. We vonden het zelfs zo fijn dat we voor een 2e ronde gingen; nog een biertje en deze keer bruschetta (lees: bruusketta) met tomaat & mozzarella erbij.
Omdat we toch ook een echte hoofdmaaltijd wilden eten gingen we na de 2e ronde verder op zoek naar een pizza-tentje. Of in ieder geval een plek waar ook pizza op de kaart staat. Ook die vonden we in Trastevere, en we genoten dus nog een heerlijke pizza na. Buikje rond liepen we langzaam weer terug naar ons hotelletje om weer energie op te doen voor de volgende dag.
De zondag begon hetzelfde als een dag tevoren, cappuccino met een zoete croissant. Omdat vandaag de andere helft van Rome gelukkig weer open voor toerisme was besloten we af te dalen naar het Colosseum & Forum Romanum. We hadden verwacht dat het hier ook extreem druk zou zijn, gezien deze attracties beiden een dag eerder nog gesloten waren, maar uiteindelijk viel de wachtrij nog mee en konden we vrij snel naar binnen.
Tussen het Coloseum & Forum Romanum in was het tijd voor lunchpauze, dus we zochten wederom met behulp van Google Maps naar een fijn lunchplekje enigszins in de buurt. Zo kwamen we uit bij Pane&Vino, in een van de straatjes achter het Colosseum. Het tentje kreeg goede beoordelingen, ook al ziet het er aan de buitenkant niet zo uit. Het is een kleine ruimte, met mega foute rode en groene letters op de gevel, de muren bekladderd door gasten en van die foute menukaarten zoals je in de nachtelijke donertent in Nederland ook wel eens vindt. Maar, zoals dat snachts ook blijkt bij de ‘dronken kapsalon’, bleken ook deze broodjes perfect te zijn voor de gelegenheid. Zeer smakelijke broodjes varkensvlees, dus voor een snelle doch smakelijke hap absoluut een prima plek.
Natuurlijk moesten we ook na het ellenlange slenteren door Forum Romanum in de lentezon even afkoelen door een ijsje en we gingen dus weer op zoek naar een Gelateria. Ik koos nu voor de smaken chocolade & meloen en werd deze keer alles behalve teleurgesteld.
Nadat we de rest van de middag in het zonnetje hadden vertoefd onder het genot van een koud biertje werd het tijd weer een plekje te zoeken voor ons avondeten. We liepen op dat moment toevallig op Piazza Campo de’ Fiori en ineens zag ik in mijn ooghoek de perfecte plek: Hosteria Romanesca. Een klein gezellig terrasje, waar het zo goed als vol zat, met van dat heerlijk ouderwets servies en geruite tafellakens. Als je langs het terras naar binnen keek zag je een oudere vrouw en een jonge meid verse pasta uitrollen. Dit bleek oma & kleindochter te zijn, want het restaurant was een echt familiebedrijf waarbij moeder en opa in de bediening werkten. We bestelden allebei dus heerlijke verse pasta en ook namen we een salade van ansjovis & ‘chicory’, een plant die qua uiterlijk wat wegheeft van hele jonge witlof. Uiteraard konden we Rome niet verlaten zonder ook een echt Italiaans dessert te proeven. Dus namen we Panna Cotta met karamelsaus na. Ook Panna Cotta heb ik al eens vaker zelfgemaakt. Helaas moest ik tot de conclusie komen dat ik mijn eigen Panna Cotta toch echt beter vindt dan die ik in Rome at (ofja, helaas voor de Italianen, hoera voor mijzelf!). Maar het is het restaurant vergeven, want ik heb echt ontzettend genoten van de verse pasta, de bediening en de sfeer op het terras en zou deze plek dus ook zeker aanraden.
Toen kwam ons tripje alweer ten einde en kon ik gaan beginnen conclusies te trekken. Allereerst viel het me echt op dat ik in het centrum van Rome geen enkel niet-Italiaans restaurant of snackbar heb gespot. Dus geen doner, geen mexicaans, geen tapas, alleen maar plekjes voor pasta en pizza. Dit kan natuurlijk komen doordat ik voornamelijk in de toeristische gedeeltes van de stad ben gebleven, maar ook in Trastevere bijvoorbeeld liepen voldoende Italianen rond. Ik vraag me dus af of Italianen daadwerkelijk elke dag pizza & pasta eten, of dat ze stiekem in de achterstraatjes en via geheime gangen toch nog andere eettentjes verstopt hebben.
Wat mij verder nog meer op viel is dat de Italiaanse restaurants die we gezien hebben allemaal heel vergelijkbaar zijn, en vrij standaard Italiaanse gerechten serveren. Pizza Margherita, Gnocchi met gorgonzola, Pasta l’Arrabiata & Ravioli spinazie & ricotta. Niets mis mee natuurlijk, maar een echt onderscheidende Romaanse keuken heb ik niet kunnen ontdekken. Food-wise had je mij ook wijs kunnen maken dat ik in een willekeurig andere Italiaanse stad was. Het enige zogenaamd Romaanse gerecht dat ik op kaarten gespot heb was Pasta Romanesca, maar geen enkele ober raadde ons die aan toen we ernaar vroegen. Of je daar als Italiaan dus trots op moet zijn, ik betwijfel het. Desalniettemin, ik heb ontzettend genoten van die 2,5 daagjes Rome, zowel als toerist als ook als foodie. Mocht je er nog niet geweest zijn, dan zou ik je zeker aanraden om snel de Ryanair tickets in de gaten te houden! Ik zou er in ieder geval zo weer terug gaan! Heb jij nog leuke foodie-tips voor als ik er weer naartoe mag?
