Ik wilde graag mama worden maar ik was te dik… De titel zegt genoeg denk ik. Toch maak ik er graag meer woorden aan vuil om jullie te waarschuwen. Want had ik dit eerder geweten, dan had ik afgelopen 1,5 jaar heel anders geleefd. Een confronterend en persoonlijk verhaal, maar wel belangrijk om te delen. Lees hier mijn verhaal over mijn BMI en zwanger worden pogingen.
Hoe het begon
Voordat Pim en ik besloten om te stoppen met anticonceptie was ik al een tijdje ‘intermittent fasting’ aan het doen, om wat gewicht kwijt te raken. Gewicht is al sinds mijn pubertijd een gevecht bij mij en zal waarschijnlijk altijd zo blijven. Ik vond het wel weer goed geweest en besloot daarom dus weer wat af te vallen. Intermittent fasting is een techniek waarbij het eigenlijk veel meer draait om wanneer je eet, en veel minder om wat je eet. Natuurlijk moet je op de tijden dat je eet je niet helemaal gaan volbunkeren met MacDonalds en chocolade, maar af en toe wat snoepen is gewoon OK. Er zijn verschillende vormen van intermittent fasting, ik deed de variant 8-16, waarbij ik enkel tussen 12 s’middags en 20u s’avonds mag eten. Buiten die tijden drink ik enkel water en ongezoete groene thee.
Zo’n 4 maanden deed ik intermittent fasting, waarbij ik gemiddeld 1 kg per maand afviel. Dat is niet heel veel opzicht, maar het is in elk geval wel iets en ik kon het makkelijk volhouden. Toen ik eenmaal stopte met anticonceptie ging ik eens googlen op zwangerschap en intermittent fasting. Zo bleek dat het, volgens meerdere websites, beter is om ‘normaal’ te eten voor het vruchtje. We besloten dus om weer te stoppen en even te focussen op zwanger worden.
Elke maand afwachten
Maanden gingen voorbij, waarbij mijn cyclus steeds groter werd. 5 weken, 6 weken, uiteindelijk zelfs 9 weken. Ja, probeer dan maar eens op de juiste dagen gemeenschap te hebben. Ten minste, ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar wij doen het standaard niet om de dag hoor… En wil je zwanger worden, dan is dat wel het beste om te doen in de vruchtbare week. Maand na maand was het spannend, vooral omdat ik wel best vaak misselijk was. Zou het dan toch? Ik heb zoveel testen gedaan, maar kwam telkens weer van een koude kermis thuis.
Omdat je overal ook online leest dat je eerst echt een jaar moet proberen voordat je naar de dokter mag stappen, bleven we maar gewoon proberen. Zonder resultaat. Na bijna 10 maanden vond ik het wel genoeg geweest en stapte ik naar de dokter. Een klein leugentje om bestwil, ik zei dat we al een jaar bezig waren en de dokter stuurde me door naar de gynaecoloog. Voordat we daar weer terecht konden waren we uiteraard alweer drie weken verder, dus ik was al blij dat ik al wat eerder naar de dokter was gestapt.
Eindelijk hulp
Op een donderdagmiddag was het zover. Eindelijk gingen we geholpen worden met onze kinderwens. Ik ben inmiddels 32 jaar en de tijd begint natuurlijk wel een beetje te dringen. Althans, zo voelt het zelf. De dokter vond dat overigens niet, ik was nog jong volgens haar. Maar ik had alleen maar de gedachte dat dit traject nog jaren ging duren voordat ik zwanger zou raken en als we ooit nog een tweede zouden willen, ja dan moest ik toch echt op gaan schieten. Ik maakte me inmiddels natuurlijk al heel erg zorgen en had na wat googlen mezelf al de ergste dingen aangepraat. Misschien had ik stiekem al wel jaren een SOA zonder dat ik het wist, of nog erger,… vul zelf maar in. Anyway, we moesten een hele vragenlijst invullen en meenemen naar de afspraak bij de gynaecoloog. De vragen gingen over ziektes in je familie, je algemene gezondheid en of ik ooit eerder zwanger was geweest.
Tijdens de afspraak liepen we samen door de antwoorden op de vragen. Eenmaal aangekomen bij de vraag wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest leek ze het verlossende woord te hebben. ‘Ja, die onregelmatige cyclus is de boosdoener, daar gaan we iets aan doen. Daar had je best wel eerder voor kunnen komen ook.’ Had ik dat geweten, was ik inderdaad nog eerder naar de dokter kunnen gaan. Maar ok, fijn dat ze me nu kunnen helpen. Er was nog een klein dingetje, ze moest even mijn BMI meten. Of ik even op de weegschaal kon gaan staan.
De mokerslag: BMI en zwanger worden
Lachend liep ik richting de weegschaal, want ja, ik ben de smalste niet en had me eigenlijk al een jaar niet gewogen, sinds ik gestopt was met intermittent fasting. Maar ik was toen 4 kg afgevallen dus ik zal nog wel ongeveer op datzelfde gewicht zitten, ik merkte namelijk verder niks in mijn kleding ofzo. Nou, NIET DUS! Ik was dus in die tijd dat ik gestopt was met de pil, zonder het door te hebben, wel 12 kilo bijgekomen. 12!!! Ik schrok me een hoedje, maar probeerde dat een beetje weg te lachen met een grapje. En toen werd ik door de gynaecoloog even met beide benen op de grond genageld. Om een behandeling te kunnen starten moest mijn BMI lager dan 35 zijn, en ik zat nu op een BMI van 36,1. Ze kon dus niks voor me doen.
Meteen barstte ik in huilen uit. Gewicht is al jarenlang een probleem, ik had alleen nooit gedacht dat dat ook een probleem zou vormen bij mijn kinderwens. En als ik had geweten dat stoppen met de pil zo’n impact kon hebben op je gewicht, en vooral dat ik onder dat BMI moest blijven, dan had ik natuurlijk veel beter opgelet afgelopen jaar. Ik had natuurlijk al wel gelezen dat zwanger geraken wat lastiger kon zijn als je wat zwaarder was, maar ik ging daarbij uit van de soort mensen die aan programma’s als ‘Obese’ meedoen, en zo zie ik mezelf totaal niet. Helaas kon de gynaecoloog niets voor me doen, en stuurde me naar huis met 1 opdracht: minstens 10 kg afvallen. Daarna mocht ik weer terugkomen.
Schouders eronder en gaan met die banaan
Pfff, 10 kilo, hoe ga ik dat in godsnaam voor elkaar krijgen. Al jarenlang deed ik afvalpogingen en verder dan 7kg was ik nog nooit gekomen. Na nog een flinke huilbui thuis besloot ik dat huilen geen zin had als ik ooit mama wilde worden, en ging gelijk aan de slag. Dan maar weer intermittent fasting doen, en dan strenger dan voorheen. Als dat niet het gewenste resultaat zou leveren, dan zou ik nog andere stappen kunnen zetten. Maar gelukkig, de eerste maand vloog voorbij en de kilo’s vlogen eraf.
Na 1 maand was ik alweer bijna 5 kilo kwijt. Ik berekende mijn BMI en zat toen ook al onder de 35. Ik belde de gynaecoloog dus ook op met de vraag of ik al kon komen. Nee, helaas. Het was heel goed dat ik al onder de 35 zat, maar ze wilde toch echt dat ik die 10 kilo zou afvallen om ook wat extra buffer op te bouwen. Zouden we namelijk nu met een behandeling beginnen, en ik zou weer boven de 35 uitkomen, dan zou ze de behandeling weer moeten afbreken. Grr, inmiddels kon ik de gynaecoloog niet meer luchten. Ik voelde me zo gediscrimineerd vanwege mijn gewicht. Maar de arme vrouw houdt zich natuurlijk ook alleen maar aan ziekenhuisprotocollen dus dan maar weer verder met die laatste 5 kilo.
De laatste loodjes
Alle begin gaat makkelijk uiteraard dus op die laatste 5 kilo heb ik uiteindelijk nog 2,5 maand gedaan. Maar het is me gelukt, ik ben 10 kilo kwijt, meer zelfs! Ik merkte ook langzaam dat mijn ongesteldheid weer iets normaler begon te worden. De laatste keer zaten er weer 4 weken tussen. Toen ik dus eindelijk weer bij de gynaecoloog kwam vertelde ik dat dus vol trots. BAM, daar kwam die mokerslag weer. ‘Oh, als dat zo is dan kan ik je beter weer naar huis sturen en kun je het nog eens 6-12 maanden gaan proberen zonder hulp van ons.’ Ehh, pardon?’
Jup, die eerste 12 maanden dat we zonder succes geprobeerd hebben tellen eigenlijk niet mee vanwege de onregelmatige ongesteldheid, dus ze beginnen eigenlijk pas vanaf nu te tellen. Nou ja HALLO… ga je me ook nog een keer helpen of niet? De gynaecoloog kon precies van mijn gezicht aflezen hoe ik erover dacht. Ze stelde me -soort van- gerust door te zeggen dat het juist beter is om zonder behandeling zwanger te raken. Als we met de behandeling zouden beginnen dan zou ik ook eerst weer een jaar moeten gaan proberen met de eerste behandelvorm.
Ehh ok, dat wist ik dus ook niet. Maar kun je dan niet toch alvast kijken of er niks mis met ons is? Ja, dat kon gelukkig. Er werd die dag nog bloed geprikt bij mij en Pim moest enkele dagen later een potje inleveren. En toen was het wachten op dat telefoontje met de uitslag.
De uitslag
En die uitslag was goed! Wat een opluchting. Pim had ruim voldoende ‘zwemmertjes’ die ook nog eens goed actief waren, en ook bij mij was er niets te vinden waar we ons zorgen over hoefden te maken. We moesten wederom afwachten tot mijn volgende ongesteldheid en konden dan weer opnieuw contact opnemen met de gynaecoloog. Als de volgende ongesteldheid weer binnen 4 weken was, dan zouden we niets hoeven doen en gewoon ‘ons ding’ thuis kunnen doen, was het meer dan 4 weken, dan konden we waarschijnlijk toch een behandeling starten.
5 weken later was het zover, ik was weer ongesteld. Stiekem was ik opgelucht dat de cyclus langer dan 4 weken was, omdat dat zou betekenen dat ik onder behandeling kwam te staan. Ik kreeg een echo om te kijken of ik geen cystes op mijn eierstokken had. Dat was niet zo en ik mocht dus starten met een Chlomid behandeling. Chlomid is een medicijn waarmee ze de eierstokken stimuleren om eitjes te maken. Tijdens de vruchtbare periode moest ik om de dag op controle zodat ze konden controleren hoe de eitjes zich ontwikkelden en wanneer we het beste gemeenschap konden hebben.
Bij de laatste echo zagen we nog wel grote blaasjes, maar omdat deze geen gladde rand hadden moesten dit cystes zijn. Oei, ik werd gelijk weer angstig. Dit kon meerdere dingen betekenen. Of mijn eisprong was al geweest, of ik had nooit een eisprong gehad en alleen cystes ontwikkeld. Dat konden we pas weten zodra ik weer ongesteld zou worden. Ik werd naar huis gestuurd met de opdracht om weer te bellen als ik ongesteld werd.
Op reis naar Curaçao
Ik ging echter later die maand op reis met vriendinnen. We gingen een vriendin bezoeken in Curaçao. Vanwege die reden bezocht ik de dag voor vertrek nogmaals de gynaecoloog, dit was ook gelijk de dag voordat ik ongesteld kon worden. Ze konden niet precies aangeven wanneer ik ongesteld zou worden dus dat was simpelweg afwachten. Gelukkig waren de cystes weer zo goed als weg en kon ik dus in Curaçao gewoon met een nieuwe behandeling Chlomid starten, mocht ik ongesteld worden. Helaas kon ze toen tijdens die afspraak nog niet oordelen of ik zwanger was of niet. Ik had wel gevoelige borsten maar dat kon ook door de Chlomid komen.
Om zeker te weten dat ik met een gerust hart kon feesten met mijn vriendinnen deed ik de dag van vertrek toch nog een zwangerschapstest. Die was negatief. Jammer, maar nu kan ik tenminste een cocktailtje drinken op het strand. Enige vervelende was wel dat ik ongesteld moest worden tijdens mijn vakantie. Maar goed, dat nam ik voor lief want ik kon het toch niet veranderen. Mijn vriendinnen wisten niets af van onze kinderwens, ik vond het leuker om zoiets geheim te houden totdat het echt zo ver is.
Nog steeds geen menstruatie
Toen ik halverwege de vakantie nog steeds niet ongesteld was kreeg ik het benauwd. Zou ik dan geen eisprong hebben gehad? Als dat zo zou zijn dan kon het nog wel eens lang duren eer ik zwanger zou zijn. Je hebt bijvoorbeeld het PCOS syndroom, wat daarmee overeenkomt. Ik was Pim inmiddels aan het appen en hij stelde me gelukkig gerust. “Misschien moet je nog eens een test doen, schatje”, appte hij. Ik had wel nog een test ingepakt, maar hoe kon ik die in godsnaam doen terwijl mijn vriendinnen in hetzelfde appartement sliepen?
Toen ik een keer s’nachts om 5u wakker werd besloot ik dat dit een perfect moment was om eens een test te doen. Helaas heb ik, denk ik, door mijn slaperig hoofd de test niet helemaal goed uitgevoerd. Er waren 0 streepjes te zien, dus ook geen controle streepje. Chips, heb ik weer.. Dus ik moest wachten totdat ik weer thuis was.
Zou het dan toch?
Toen ik een paar dagen later op dinsdagmiddag thuiskwam deed ik vrijwel meteen een test. Hmm.. dat is wel een vaag streepje. Wat betekent dat nou weer? “Nou, dan ben je gewoon zwanger hoor”, zei Pim. Ik geloofde er uiteraard niets van. Het kan toch niet zo zijn dat we gelijk bij de eerste behandeling raak geschoten hebben? Ik besloot de volgende ochtend nog eens een test te doen. Ochtendurine is geconcentreerder en dus eigenlijk beter voor zo’n test. En wauw, het was warempel echt zo. Ik wist niet wat ik zag, TWEE STREEPJES! Emotioneel van vreugde sloeg gelijk de paniek toe. Ik heb in Curaçao nou niet echt de ideale ‘mommy-to-be’ uitgehangen. Elke dag dronken we alcohol en we aten lekker veel gerookte zalm bijvoorbeeld. Ook nu stelde Pim me weer gerust. “Schat, vroeger dronken ze ook gewoon alcohol tijdens een zwangerschap, en dat ging meestal ook goed, dus maak je niet teveel zorgen”. Toch kon ik nog steeds niet bevatten dat ik twee streepjes zag.
Ik belde diezelfde dag nog naar de gynaecoloog en kon gelijk bloed prikken ter bevestiging. Toen ik het telefoontje kreeg met de uitslag was het heel raar. De vrouw aan de telefoon zei “Je HCI waardes komen overeen met de duur. Heb je je maag-, darm-, leverarts al ingelicht?”. Ik begreep het niet helemaal. “Bedoelt u of ik hem al heb ingelicht van mijn zwangerschap? Ik dacht dat u deze zou bevestigen met dit telefoontje?”. “Oh, meid, sorry. Ja, je bent absoluut zwanger. Gefeliciteerd!”.
Tot slot
Nog steeds zit er lichte vorm van twijfel in mijn hoofd. Pim wilde het zowat meteen van de daken schreeuwen. Ik durfde nog niet. Ik wilde graag wachten op de eerste echo, zo wisten we het echt zeker. Gelukkig was de eerste echo al vrij snel omdat ik natuurlijk via de gynaecoloog behandeld werd. Zo had ik al in week 6 de eerste echo. Dit was een inwendige echo omdat het kindje nu nog te klein is om via de buik te zien. En ja hoor, daar was je dan. Toen nog een klein vlekje met een kloppende pixel (het hartje), maar hopelijk over 6 maanden een hartendief met 2 armpjes en beentjes. Ik ben nu al verliefd op je.
Moraal van dit verhaal: Wil je zwanger worden, hou asjeblieft je gewicht in de gaten als je aanleg hebt om een te hoog BMI te krijgen. Maar vooral: geef niet op! Er is hoop en uiteindelijk komt het vast en zeker goed. Misschien wel sneller dan je denkt! Ik duim voor je, want wat is het bijzonder om zo’n klein wondertje in je buik te groeien <3
Inmiddels ben ik bijna mijn eerste trimester door en heb ik al meerdere echo’s en onderzoeken gehad. Zo heb ik een positieve NIPT uitslag gehad en waren ook alle echo’s helemaal goed. Zo leuk om de kleine ukkepuk te zien rondspartelen in mijn baarmoeder! Ik moest echt mijn best doen om niet te schaterlachen zelfs. Ondanks de corona tijd geniet ik volop van mijn zwangerschap. De eerste maanden heb ik me erg vermoeid gevoeld maar dat neemt langzaam maar zeker af. Eindelijk! Behalve dat heb ik niet te klagen, ik heb al mijn eten nog binnen kunnen houden en lust ook nog steeds alles! Ik kan niet wachten op de geslachtsbepaling, dan kunnen we echt gaan shoppen voor de kleine ukkepuk. Natuurlijk kan er nog steeds vanalles mis gaan, maar dat zien we dan wel weer als het zover is. Voor nu gaan we er van uit dat alles goed komt en wij rond 4 oktober kersverse ouders van onze puk worden.
