Ik wilde graag mama worden maar ik was te dik

door Inge

Ik wilde graag mama worden maar ik was te dik… De titel zegt genoeg denk ik. Toch maak ik er graag meer woorden aan vuil om jullie te waarschuwen. Want had ik dit eerder geweten, dan had ik afgelopen 1,5 jaar heel anders geleefd. Een confronterend en persoonlijk verhaal, maar wel belangrijk om te delen. Lees hier mijn verhaal over mijn BMI en zwanger worden pogingen. 

Hoe het begon

Voordat Pim en ik besloten om te stoppen met anticonceptie was ik al een tijdje ‘intermittent fasting’ aan het doen, om wat gewicht kwijt te raken. Gewicht is al sinds mijn pubertijd een gevecht bij mij en zal waarschijnlijk altijd zo blijven. Ik vond het wel weer goed geweest en besloot daarom dus weer wat af te vallen. Intermittent fasting is een techniek waarbij het eigenlijk veel meer draait om wanneer je eet, en veel minder om wat je eet. Natuurlijk moet je op de tijden dat je eet je niet helemaal gaan volbunkeren met MacDonalds en chocolade, maar af en toe wat snoepen is gewoon OK. Er zijn verschillende vormen van intermittent fasting, ik deed de variant 8-16, waarbij ik enkel tussen 12 s’middags en 20u s’avonds mag eten. Buiten die tijden drink ik enkel water en ongezoete groene thee.

Zo’n 4 maanden deed ik intermittent fasting, waarbij ik gemiddeld 1 kg per maand afviel. Dat is niet heel veel opzicht, maar het is in elk geval wel iets en ik kon het makkelijk volhouden. Toen ik eenmaal stopte met anticonceptie ging ik eens googlen op zwangerschap en intermittent fasting. Zo bleek dat het, volgens meerdere websites, beter is om ‘normaal’ te eten voor het vruchtje. We besloten dus om weer te stoppen en even te focussen op zwanger worden.

Elke maand afwachten

Maanden gingen voorbij, waarbij mijn cyclus steeds groter werd. 5 weken, 6 weken, uiteindelijk zelfs 9 weken. Ja, probeer dan maar eens op de juiste dagen gemeenschap te hebben. Ten minste, ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar wij doen het standaard niet om de dag hoor… En wil je zwanger worden, dan is dat wel het beste om te doen in de vruchtbare week. Maand na maand was het spannend, vooral omdat ik wel best vaak misselijk was. Zou het dan toch? Ik heb zoveel testen gedaan, maar kwam telkens weer van een koude kermis thuis.

Omdat je overal ook online leest dat je eerst echt een jaar moet proberen voordat je naar de dokter mag stappen, bleven we maar gewoon proberen. Zonder resultaat. Na bijna 10 maanden vond ik het wel genoeg geweest en stapte ik naar de dokter. Een klein leugentje om bestwil, ik zei dat we al een jaar bezig waren en de dokter stuurde me door naar de gynaecoloog. Voordat we daar weer terecht konden waren we uiteraard alweer drie weken verder, dus ik was al blij dat ik al wat eerder naar de dokter was gestapt. 

Eindelijk hulp

Op een donderdagmiddag was het zover. Eindelijk gingen we geholpen worden met onze kinderwens. Ik ben inmiddels 32 jaar en de tijd begint natuurlijk wel een beetje te dringen. Althans, zo voelt het zelf. De dokter vond dat overigens niet, ik was nog jong volgens haar. Maar ik had alleen maar de gedachte dat dit traject nog jaren ging duren voordat ik zwanger zou raken en als we ooit nog een tweede zouden willen, ja dan moest ik toch echt op gaan schieten. Ik maakte me inmiddels natuurlijk al heel erg zorgen en had na wat googlen mezelf al de ergste dingen aangepraat. Misschien had ik stiekem al wel jaren een SOA zonder dat ik het wist, of nog erger,… vul zelf maar in. Anyway, we moesten een hele vragenlijst invullen en meenemen naar de afspraak bij de gynaecoloog. De vragen gingen over ziektes in je familie, je algemene gezondheid en of ik ooit eerder zwanger was geweest. 

Tijdens de afspraak liepen we samen door de antwoorden op de vragen. Eenmaal aangekomen bij de vraag wanneer ik voor het laatst ongesteld was geweest leek ze het verlossende woord te hebben. ‘Ja, die onregelmatige cyclus is de boosdoener, daar gaan we iets aan doen. Daar had je best wel eerder voor kunnen komen ook.’ Had ik dat geweten, was ik inderdaad nog eerder naar de dokter kunnen gaan. Maar ok, fijn dat ze me nu kunnen helpen. Er was nog een klein dingetje, ze moest even mijn BMI meten. Of ik even op de weegschaal kon gaan staan.

De mokerslag: BMI en zwanger worden

Lachend liep ik richting de weegschaal, want ja, ik ben de smalste niet en had me eigenlijk al een jaar niet gewogen, sinds ik gestopt was met intermittent fasting. Maar ik was toen 4 kg afgevallen dus ik zal nog wel ongeveer op datzelfde gewicht zitten, ik merkte namelijk verder niks in mijn kleding ofzo. Nou, NIET DUS! Ik was dus in die tijd dat ik gestopt was met de pil, zonder het door te hebben, wel 12 kilo bijgekomen. 12!!! Ik schrok me een hoedje, maar probeerde dat een beetje weg te lachen met een grapje. En toen werd ik door de gynaecoloog even met beide benen op de grond genageld. Om een behandeling te kunnen starten moest mijn BMI lager dan 35 zijn, en ik zat nu op een BMI van 36,1. Ze kon dus niks voor me doen.

Meteen barstte ik in huilen uit. Gewicht is al jarenlang een probleem, ik had alleen nooit gedacht dat dat ook een probleem zou vormen bij mijn kinderwens. En als ik had geweten dat stoppen met de pil zo’n impact kon hebben op je gewicht, en vooral dat ik onder dat BMI moest blijven, dan had ik natuurlijk veel beter opgelet afgelopen jaar. Ik had natuurlijk al wel gelezen dat zwanger geraken wat lastiger kon zijn als je wat zwaarder was, maar ik ging daarbij uit van de soort mensen die aan programma’s als ‘Obese’ meedoen, en zo zie ik mezelf totaal niet. Helaas kon de gynaecoloog niets voor me doen, en stuurde me naar huis met 1 opdracht: minstens 10 kg afvallen. Daarna mocht ik weer terugkomen. 

Schouders eronder en gaan met die banaan

Pfff, 10 kilo, hoe ga ik dat in godsnaam voor elkaar krijgen. Al jarenlang deed ik afvalpogingen en verder dan 7kg was ik nog nooit gekomen. Na nog een flinke huilbui thuis besloot ik dat huilen geen zin had als ik ooit mama wilde worden, en ging gelijk aan de slag. Dan maar weer intermittent fasting doen, en dan strenger dan voorheen. Als dat niet het gewenste resultaat zou leveren, dan zou ik nog andere stappen kunnen zetten. Maar gelukkig, de eerste maand vloog voorbij en de kilo’s vlogen eraf.

Na 1 maand was ik alweer bijna 5 kilo kwijt. Ik berekende mijn BMI en zat toen ook al onder de 35. Ik belde de gynaecoloog dus ook op met de vraag of ik al kon komen. Nee, helaas. Het was heel goed dat ik al onder de 35 zat, maar ze wilde toch echt dat ik die 10 kilo zou afvallen om ook wat extra buffer op te bouwen. Zouden we namelijk nu met een behandeling beginnen, en ik zou weer boven de 35 uitkomen, dan zou ze de behandeling weer moeten afbreken. Grr, inmiddels kon ik de gynaecoloog niet meer luchten. Ik voelde me zo gediscrimineerd vanwege mijn gewicht. Maar de arme vrouw houdt zich natuurlijk ook alleen maar aan ziekenhuisprotocollen dus dan maar weer verder met die laatste 5 kilo.

De laatste loodjes

Alle begin gaat makkelijk uiteraard dus op die laatste 5 kilo heb ik uiteindelijk nog 2,5 maand gedaan. Maar het is me gelukt, ik ben 10 kilo kwijt, meer zelfs! Ik merkte ook langzaam dat mijn ongesteldheid weer iets normaler begon te worden. De laatste keer zaten er weer 4 weken tussen. Toen ik dus eindelijk weer bij de gynaecoloog kwam vertelde ik dat dus vol trots. BAM, daar kwam die mokerslag weer. ‘Oh, als dat zo is dan kan ik je beter weer naar huis sturen en kun je het nog eens 6-12 maanden gaan proberen zonder hulp van ons.’ Ehh, pardon?’

Jup, die eerste 12 maanden dat we zonder succes geprobeerd hebben tellen eigenlijk niet mee vanwege de onregelmatige ongesteldheid, dus ze beginnen eigenlijk pas vanaf nu te tellen. Nou ja HALLO… ga je me ook nog een keer helpen of niet? De gynaecoloog kon precies van mijn gezicht aflezen hoe ik erover dacht. Ze stelde me -soort van- gerust door te zeggen dat het juist beter is om zonder behandeling zwanger te raken. Als we met de behandeling zouden beginnen dan zou ik ook eerst weer een jaar moeten gaan proberen met de eerste behandelvorm. 

Ehh ok, dat wist ik dus ook niet. Maar kun je dan niet toch alvast kijken of er niks mis met ons is? Ja, dat kon gelukkig. Er werd die dag nog bloed geprikt bij mij en Pim moest enkele dagen later een potje inleveren. En toen was het wachten op dat telefoontje met de uitslag.

De uitslag

En die uitslag was goed! Wat een opluchting. Pim had ruim voldoende ‘zwemmertjes’ die ook nog eens goed actief waren, en ook bij mij was er niets te vinden waar we ons zorgen over hoefden te maken. We moesten wederom afwachten tot mijn volgende ongesteldheid en konden dan weer opnieuw contact opnemen met de gynaecoloog. Als de volgende ongesteldheid weer binnen 4 weken was, dan zouden we niets hoeven doen en gewoon ‘ons ding’ thuis kunnen doen, was het meer dan 4 weken, dan konden we waarschijnlijk toch een behandeling starten.

5 weken later was het zover, ik was weer ongesteld. Stiekem was ik opgelucht dat de cyclus langer dan 4 weken was, omdat dat zou betekenen dat ik onder behandeling kwam te staan. Ik kreeg een echo om te kijken of ik geen cystes op mijn eierstokken had. Dat was niet zo en ik mocht dus starten met een Chlomid behandeling. Chlomid is een medicijn waarmee ze de eierstokken stimuleren om eitjes te maken. Tijdens de vruchtbare periode moest ik om de dag op controle zodat ze konden controleren hoe de eitjes zich ontwikkelden en wanneer we het beste gemeenschap konden hebben.

Bij de laatste echo zagen we nog wel grote blaasjes, maar omdat deze geen gladde rand hadden moesten dit cystes zijn. Oei, ik werd gelijk weer angstig. Dit kon meerdere dingen betekenen. Of mijn eisprong was al geweest, of ik had nooit een eisprong gehad en alleen cystes ontwikkeld. Dat konden we pas weten zodra ik weer ongesteld zou worden. Ik werd naar huis gestuurd met de opdracht om weer te bellen als ik ongesteld werd.

Op reis naar Curaçao

Ik ging echter later die maand op reis met vriendinnen. We gingen een vriendin bezoeken in Curaçao. Vanwege die reden bezocht ik de dag voor vertrek nogmaals de gynaecoloog, dit was ook gelijk de dag voordat ik ongesteld kon worden. Ze konden niet precies aangeven wanneer ik ongesteld zou worden dus dat was simpelweg afwachten. Gelukkig waren de cystes weer zo goed als weg en kon ik dus in Curaçao gewoon met een nieuwe behandeling Chlomid starten, mocht ik ongesteld worden. Helaas kon ze toen tijdens die afspraak nog niet oordelen of ik zwanger was of niet. Ik had wel gevoelige borsten maar dat kon ook door de Chlomid komen.

Om zeker te weten dat ik met een gerust hart kon feesten met mijn vriendinnen deed ik de dag van vertrek toch nog een zwangerschapstest. Die was negatief. Jammer, maar nu kan ik tenminste een cocktailtje drinken op het strand. Enige vervelende was wel dat ik ongesteld moest worden tijdens mijn vakantie. Maar goed, dat nam ik voor lief want ik kon het toch niet veranderen. Mijn vriendinnen wisten niets af van onze kinderwens, ik vond het leuker om zoiets geheim te houden totdat het echt zo ver is.

Nog steeds geen menstruatie

Toen ik halverwege de vakantie nog steeds niet ongesteld was kreeg ik het benauwd. Zou ik dan geen eisprong hebben gehad? Als dat zo zou zijn dan kon het nog wel eens lang duren eer ik zwanger zou zijn. Je hebt bijvoorbeeld het PCOS syndroom, wat daarmee overeenkomt. Ik was Pim inmiddels aan het appen en hij stelde me gelukkig gerust. “Misschien moet je nog eens een test doen, schatje”, appte hij. Ik had wel nog een test ingepakt, maar hoe kon ik die in godsnaam doen terwijl mijn vriendinnen in hetzelfde appartement sliepen? 

Toen ik een keer s’nachts om 5u wakker werd besloot ik dat dit een perfect moment was om eens een test te doen. Helaas heb ik, denk ik, door mijn slaperig hoofd de test niet helemaal goed uitgevoerd. Er waren 0 streepjes te zien, dus ook geen controle streepje. Chips, heb ik weer.. Dus ik moest wachten totdat ik weer thuis was. 

Zou het dan toch?

Toen ik een paar dagen later op dinsdagmiddag thuiskwam deed ik vrijwel meteen een test. Hmm.. dat is wel een vaag streepje. Wat betekent dat nou weer? “Nou, dan ben je gewoon zwanger hoor”, zei Pim. Ik geloofde er uiteraard niets van. Het kan toch niet zo zijn dat we gelijk bij de eerste behandeling raak geschoten hebben? Ik besloot de volgende ochtend nog eens een test te doen. Ochtendurine is geconcentreerder en dus eigenlijk beter voor zo’n test. En wauw, het was warempel echt zo. Ik wist niet wat ik zag, TWEE STREEPJES! Emotioneel van vreugde sloeg gelijk de paniek toe. Ik heb in Curaçao nou niet echt de ideale ‘mommy-to-be’ uitgehangen. Elke dag dronken we alcohol en we aten lekker veel gerookte zalm bijvoorbeeld. Ook nu stelde Pim me weer gerust. “Schat, vroeger dronken ze ook gewoon alcohol tijdens een zwangerschap, en dat ging meestal ook goed, dus maak je niet teveel zorgen”. Toch kon ik nog steeds niet bevatten dat ik twee streepjes zag. 

Ik belde diezelfde dag nog naar de gynaecoloog en kon gelijk bloed prikken ter bevestiging. Toen ik het telefoontje kreeg met de uitslag was het heel raar. De vrouw aan de telefoon zei “Je HCI waardes komen overeen met de duur. Heb je je maag-, darm-, leverarts al ingelicht?”. Ik begreep het niet helemaal. “Bedoelt u of ik hem al heb ingelicht van mijn zwangerschap? Ik dacht dat u deze zou bevestigen met dit telefoontje?”. “Oh, meid, sorry. Ja, je bent absoluut zwanger. Gefeliciteerd!”. 

zwangerschapstest positief

Tot slot

Nog steeds zit er lichte vorm van twijfel in mijn hoofd. Pim wilde het zowat meteen van de daken schreeuwen. Ik durfde nog niet. Ik wilde graag wachten op de eerste echo, zo wisten we het echt zeker.  Gelukkig was de eerste echo al vrij snel omdat ik natuurlijk via de gynaecoloog behandeld werd. Zo had ik al in week 6 de eerste echo. Dit was een inwendige echo omdat het kindje nu nog te klein is om via de buik te zien. En ja hoor, daar was je dan. Toen nog een klein vlekje met een kloppende pixel (het hartje), maar hopelijk over 6 maanden een hartendief met 2 armpjes en beentjes. Ik ben nu al verliefd op je. 

Moraal van dit verhaal: Wil je zwanger worden, hou asjeblieft je gewicht in de gaten als je aanleg hebt om een te hoog BMI te krijgen. Maar vooral: geef niet op! Er is hoop en uiteindelijk komt het vast en zeker goed. Misschien wel sneller dan je denkt! Ik duim voor je, want wat is het bijzonder om zo’n klein wondertje in je buik te groeien <3

6 weken echo
zwanger

Inmiddels ben ik bijna mijn eerste trimester door en heb ik al meerdere echo’s en onderzoeken gehad. Zo heb ik een positieve NIPT uitslag gehad en waren ook alle echo’s helemaal goed. Zo leuk om de kleine ukkepuk te zien rondspartelen in mijn baarmoeder! Ik moest echt mijn best doen om niet te schaterlachen zelfs. Ondanks de corona tijd geniet ik volop van mijn zwangerschap. De eerste maanden heb ik me erg vermoeid gevoeld maar dat neemt langzaam maar zeker af. Eindelijk! Behalve dat heb ik niet te klagen, ik heb al mijn eten nog binnen kunnen houden en lust ook nog steeds alles! Ik kan niet wachten op de geslachtsbepaling, dan kunnen we echt gaan shoppen voor de kleine ukkepuk. Natuurlijk kan er nog steeds vanalles mis gaan, maar dat zien we dan wel weer als het zover is. Voor nu gaan we er van uit dat alles goed komt en wij rond 4 oktober kersverse ouders van onze puk worden.

Misschien vind je dit ook leuk

14 reacties

Danielle Reiniers-Geelen 3 april 2020 - 07:17

Oh wat is dit een herkenbaar verhaal Inge! Hier exact dezelfde situatie, maar dan wel met de diagnose PCOS en een traag werkende schildklier. Ik ben na 2,5 ‘vechten’ met Zuyderland doorverwezen naar het Catharina ziekenhuis waar ze een BMi van 40 accepteren!! Ik wens jullie heel veel succes en geniet vooral van deze mooie tijd!😘 Jouw verhaal geeft mij in ieder geval moed voor de toekomst!

Reply
Inge 3 april 2020 - 16:29

Hi Danielle,
Leuk dat je een reactie plaatst. Succes met jullie traject maar hou de moed er zeker in!
Ze kunnen tegenwoordig heel veel dus dikke kans dat jullie wens ook vervuld gaat worden!
Succes 🙂

Reply
Debbie Bodewes 3 april 2020 - 07:24

Lieve Inge, wat ben ik enorm blij voor jullie en wat ontzettend mooi dat je dit deelt! Ik ben 2 keer makkelijk zwanger geworden en gebleven maar weet van mijn omgeving dat dat zeker niet vanzelfsprekend is en ik vind dat er te weinig over wordt gesproken zodat het net lijkt of je als vrouw faalt als het niet gelijk lukt ofzo. Ik vind het super dapper dat je je zo durft open te stellen en ik hoop dat je enorm geniet van je zwangerschap en natuurlijk jullie lieve kindje!
Liefs Deb

Reply
Inge 3 april 2020 - 16:30

Dankjewel lieve Deb!
Ik vond het ook belangrijk dit te delen. Ik heb dit destijds niet zo specifiek kunnen vinden online en dat had me wel wat ellende bespaard waarschijnlijk.
Als ik al 1 iemand hiermee kan helpen dan is mijn missie geslaagd 🙂

Reply
Lilian Douben 3 april 2020 - 08:45

Lieve mommy to be.
Wat een mooi verhaal en spannende tijd. Ook ik herken veel in jou verhaal. Het iedere maand wachten en weer teleurgesteld te worden is zenuwslopend als je kinderwens groot is.wij hadden al een kind een zoon, maar wilde zo graag een tweede. Ook jaren gesukkeld( 7 jaar) eindelijk zwanger zonder behandeling. Maar helaas is dit fout gegaan.na een fikse curetage maar weer opnieuw begonnen. En eindelijk na enkele maanden dan toch weer zwanger. Ja de aanhouder wint!. Al die maanden toch bang dat het weer fout zou gaan. Maar nee we kregen een wolk van een dochter.
Ik weet dus wel wat jullie hebben doorgemaakt.
Ik wens jullie een geweldige zwangerschap❤
Groetjes Lilian Douben

Reply
Inge 3 april 2020 - 16:32

Dankjewel Lilian.
Yep, er zijn er velen die ‘sukkelen’ maar toch hoor je er weinig over. Aan de ene kant begrijp ik dat goed, want ook wij wilden het een verrassing houden voor als het wel luktte. Maar des te belangrijker vind ik het om mijn verhaal te doen nu het eenmaal gelukt is. In de hoop een beetje steun en hulp voor anderen te kunnen zijn.

Reply
Ilona 3 april 2020 - 09:12

Hi Inge, wat bijzonder dat je je verhaal deelt. Ik merk dat vaak alleen de halleluja verhalen gedeeld worden, terwijl we elkaar toch niks moeten wijsmaken. Het gaat niet altijd gemakkelijk en de boodschap die jij op het laatst plaatst is waardevol. Ik denk dat er heel veel mensen (waaronder ikzelf) zich hier helemaal niet van bewust zijn. Gefeliciteerd met je zwangerschap en ik hoop dat je heel erg van je zwangerschap en natuurlijk van je kleintje kunt genieten. Liefs, Ilona

Reply
Inge 3 april 2020 - 16:39

Dankjewel voor je reactie Ilona.
Heel begrijpelijk dat mensen zich niet bewust zijn als ze er zelf geen last van hebben of (nog) niet mee bezig zijn hoor.
Maar daarom vind ik het dus wel belangrijk om er open over te zijn 🙂

Reply
A 16 april 2020 - 07:32

Wat een mooie open blog! Lijkt me erg confronterend. Super fijn dat het nu is gelukt, nog gefeliciteerd!
Ik vroeg me af, ik heb geen overgewicht, maar mijn man wel. Heeft dat ook invloed? Kon het niet echt vinden met Google ;-).

Reply
Inge 16 april 2020 - 07:56

Hoi,
Dankje voor je berichtje.
Ook voor mannen is er inderdaad sprake van potentieel verminderde vruchtbaarheid door overgewicht. Dat wil niet zeggen dat mannen met overgewicht per definitie onvruchtbaar of verminderd vruchtbaar zijn, maar er is zeker een kans dat zijn zwemmertjes wat minder beweeglijk zijn of in kleinere hoeveelheden zijn. Mochten jullie al een tijdje bezig zijn dan zou ik zeker gewoon naar de huisarts stappen, net als ik heb gedaan. Heel veel succes ermee

Reply
K 11 oktober 2020 - 22:43

Hallo Inge,
Kan ik jullie al feliciteren met de geboorte van de kleine? Of is het nog niet zo ver?

Ik ben vooral heel erg benieuwd hoe je de zwangerschap ervaren hebt. Dikker worden als je al goed volslank bent en de vooroordelen van andere dat overwicht slecht is voor de baby! Hier worstel ik het meeste mee.

Ik hoor graag van je, mocht je hier voor openstaan.

Groet, k

Reply
Inge 13 oktober 2020 - 13:05

Beste K,

Yes, inmiddels is onze zoon Jip 3 weken geleden gezond ter wereld gebracht. We zitten helemaal in onze blauwe bubbel en ik geniet enorm van hem.
De laatste loodjes van de zwangerschap waren voor mij heel zwaar, ik had een enorme buik en daardoor veel rugklachten. Ook hield ik enorm veel vocht vast (nog steeds trouwens). Maar ik heb me nooit slecht gevoeld over mijn zwangere buik, ondanks dat ik striae heb op mijn buik vind ik het echt een hele andere ervaring dan een niet-zwangere dikke buik. Ik heb me prachtig gevoeld en heb de buik vol trots gedragen, want daar binnenin groeide een klein mannetje en er is lichamelijk gezien niets mooiers dan dat als je het mij vraagt. Ik heb tijdens de zwangerschap normaal gedaan, ik ben niet ineens extreem gezond gaan eten en ook niet ineens extreem gaan zondigen. Ik heb nou eenmaal overgewicht en dat zou tijdens de zwangerschap dus niet anders zijn. Het is juist ongezond om te gaan lijnen tijdens de zwangerschap, dus daarom denk ik dat je kindje het beste af is met ‘gewoon normaal’ doen. Er zijn inderdaad wel ietsje meer risico’s voor je kindje, maar als het goed is word je daar ook extra voor in de gaten gehouden door de verloskundige. Je zult bijvoorbeeld een suikertest moeten ondergaan, maar dat is echt niet het einde van de wereld. We leven gelukkig in een tijdperk waar enorm veel mogelijk is en waar ook vrouwen met overgewicht een gezond kindje kunnen baren. Er zijn er velen voor je geweest en je zult zeker niet de laatste zijn. Wat mij betreft niets om je voor te schamen en probeer er juist van te genieten! Dit is de tijd om ongegeneerd te showen met je mooie bolle buik! En wat er na de zwangerschap komt, dat is voor dan. Ik heb mezelf wel altijd voorgenomen na de zwangerschap het intermittent fasting weer op te pakken om op een gezond gewicht te komen voordat de kleine man wat groter is. Zo wil ik voor hem graag het goede voorbeeld zetten en hem hopelijk besparen van een hoop ellende als hij later groot is. Ofja, ellende is een groot woord want iedereen gaat anders om met zijn overgewicht natuurlijk. Maar voor mij heeft het altijd voor onzekerheid gezorgd en dat gevoel wil ik hem besparen. Mocht dat niet lukken, dan zal ik mijn uiterste best doen om ervoor te zorgen dat hij zichzelf accepteert zoals hij is, want dik of dun, het wordt hopelijk een knappe, eerlijke en liefdevolle man en dat is veel belangrijker dan dik of dun.

Succes!
Inge

Reply
Janneke 21 februari 2021 - 00:54

Heel herkenbaar verhaal! Ik ‘mag’ ook gaan worstelen om 10 kilo eraf te krijgen voordat ze ons gaan helpen.

Reply
Inge 22 februari 2021 - 15:30

Heel erg veel sterkte en succes ermee!

Reply

Plaats een reactie